Lazy Sunday

Na een lange stilte had ik zin om vandaag nog eens iets te posten. Zondag is voor mij josdag, op zondag mag je heel de dag in je pyjama rondlopen, de hele dag niet douchen, de hele dag in de zetel liggen en je favo serie kijken,de hele dag niets opruimen,...
Dus ik denk dat jullie wel begrijpen dat zondag mijn favorite day of the week is. Sinds kort heb ik ook nog eens een liedje gevonden dat puuurfeeect past bij mijn zondag, het heeft dan ook nog eens de perfecte titel: THE LAZY SONG van Bruno Mars. Zijn album staat momenteel non stop aan in de auto bij ons.

Verder heb ik ook nog wat een beetje zitten rond surfen, zo kwam ik op de site van de Flair terecht. Ik heb ontdekt dat Flair een eigen Outlet-Avenue heeft *KLIK* . Je moet je wel eerst even inschrijven, daarna kan je profiteren van de verschillende promoties. Ze hebben zeer uiteenlopende merken en soms tot wel 70% korting. Ik zou zeggen allen inschrijven :p Waar ik momenteel vooral naar uitkijk zijn de 100% biologische beautyproducten (-70%), vanaf morgen 28/2 tot 4/3 kan je de producten kopen.

Waar ik benieuwd naar ben is wat jullie zoal op een zondag doen en welk liedje kan je daar aan linken? 

Stylish Blogger Award

Ik ben getagd geweest voor deze Award door Asmae. Eerst en vooral wil ik haar bedanken voor de tag (en haar lieve comments ). Als ik mij niet vergis doet deze tag al een paar jaar de ronde en ik ben blij dat ik hem eens mag ontvangen. Ik vind deze tag ook wel leuk omdat mijn lezeressen op deze manier iets over mij te weten kunnen komen dat ik anders mss niet zo gemakkelijk zou vertellen.

Dit zijn de regels: 

• Bedank diegene van wie jij de award hebt gehad met een link naar zijn/haar site.
• Deel 7 dingen over jezelf.
• Geef 10 bloggers de award.
• Neem contact op met deze bloggers en vertel ze over de award die je hun gegeven hebt.

7 dingen over mij:

• Ik ben nog 'maar' 22 jaar en al bijna twee jaar getrouwd.
• Voor ik sociaal werk heb gestudeerd heb ik nog van alles gedaan zoals een jaartje psychologie op de unief, twee jaar lerarenopleiding voor het lager onderwijs, maar nu heb ik eindelijk mijn 'ding'gevonden. Ik ben een zeer strijdvaardig persoon en dankzij deze richting heb ik het gevoel dat ik ook zaken kan veranderen in onze samenleving ( hoe idealistisch is dat )
• Sinds ik getrouwd ben, ben ik +- 20kg bijgekomen en ik ben nu bezig met af te vallen. Ik heb mij 6 maanden geleden ingeschreven in een fitness club, samen met mijn mama. Daarbovenop heb ik ook 10 beurtenkaart gekocht bij Infraligne en wordt ik gevolgd door een diëtiste. Dus ik maak er echt wel werk van en ik hoop dat dat iets gaat veranderen aan mijn gewicht.
• Ik ben helemaal verslaafd aan series (het lijkt wel typisch iets voor bloggers te zijn )
  Ik ben net begonnen met gossip girl te kijken en ik heb er zelfs bewust lessen voor heb gemist. (I know, it's bad )
• Ik gebruik graag Emoticons in mijn zinnen ( of was dat jullie al opgevallen ;) )
• Ik post liever EOTD dan reviews, daar ga ik dan ook mijn meeste tijd in steken.
• Ik eet heeeeeel graag turks en aziatisch ( vooral curry gerechten)

Voila, nu weten jullie 7 dingen meer over mij. Als jullie nog iets willen weten mogen jullie mij altijd mailen. Ik zal een contact form opstellen. Verder zou ik het ook fijn vinden als jullie tips en tricks hebben, ik test ze graag uit en dan zet ik ze hier ook op.

Nu geef ik de Stylish Blogger Award door aan:

Ann
Jorien
Lovecosmetics
YoursFashionality
Leyleena
With Love, Laila
Glamourista

Voel je vrij om de tag over te nemen, ik weet alleen niet wie deze al ontvangen heeft en wie niet!

EOTD: inspiratie Morphorium

Binnenkort komt Shu Uemura uit met een nieuwe Lentecollectie genaamd Morphorium. Inspiratie voor de collectie komt van de Morpho vlinder. Het mooiste aan de collectie zijn de 2 paletten vind ik. De Bleu staat defenitly op mijn Wishlist! Ik wou alvast een look proberen te maken met mijn 120 palette. Ik heb niet dezelfde kleuren gebruikt als op het Bleu palette, maar ik heb mij erop geinspireerd zeg maar.
Hieronder een paar foto's:

Ik ben nog maar een beginneling en dat blijkt uit het gebruik van de eyeliner. Ik ben daar echt niet goed in, maar ja, oefening baart kunst hé.

Wat vinden jullie van de look? Enige tips om deze look te verbeteren?

Beit Hanoun’s moordende “bufferzone”

Vandaag even iets anders! Als moslima & humaniste ben ik zeer betrokken met Afrika & het Midden-Oosten. Ik volg het nieuws zeer nauwlettend omdat ik het gewoon belangrijk vind om op de hoogte te zijn van alles wat er in ONZE wereld gebeurt. Voor mij is deze blog de ideale manier om de mensen op de hoogte te brengen van allerlei zaken, of het nu beauty gerelateerd is of wereldnieuws.
Ik kreeg enkele dagen geleden van Intal een mailtje met een verwijzing naar de Blog van Inge Neefs, ze zou een artikel hebben geschreven over iets wat er gebeurd was in Palestina.

"18 JANUARI 2011

Ik bereid haastig mijn les Engels voor, terwijl ik telefoon krijg van Saber, een vriend uit Beit Hanoun, het noorden van Gaza. “Angie! Maybe the ISM come to Beit Hanoun NOW! They are attacking!”, roept hij gealarmeerd door de telefoon terwijl er een explosie op de achtergrond weerklinkt. Terwijl mijn vrienden van ISM snel hun spullen samenrapen om naar Beit Hanoun te gaan, rinkelt mijn telefoon opnieuw. Er klinkt een sirene van een ambulance op de achtergrond terwijl Saber buiten adem roept: “They just killed a boy!”

Opnieuw een dode, ik wil het niet geloven, maar een uur later bevestigt mijn telefoon het duistere nieuws opnieuw. Dit is helaas Gaza’s roetzwarte realiteit zoals het bepaald wordt door het bittere en kille bezettingsbeleid van Israël. Wanneer ik in Beit Hanoun ben, zoem ik iedere keer met mijn camera in op het raam in de wachttoren aan de grens, maar nooit zie ik een gezicht, nooit zie ik zelfs maar een glimps van een kaki uniform. Achter deze bezetting gaan mensen schuil, maar waar zijn ze?

Het is symbolisch: verstopt achter een betonnen muur, verscholen in gepantserde tanks, onbereikbaar in een F16, achter een computer in Tel Aviv is het gemakkelijker om de geest te ontdoen van zijn menselijkheid en tegelijkertijd Palestijnen te ontmenselijken door ze te objectiveren tot “terroristische doelwitten”.

Het is 18 januari, acht dagen na de moord op Shaban Karmout, een simpele landbouwer, en Beit Hanoun rouwt opnieuw: het Israëlisch leger heeft alweer een onschuldig leven genomen: de 17-jarige Amjad el-Zaaneen is niet meer.

In de ochtend van 18 januari was Amjad stenen aan het verzamelen samen met zijn broer en drie neven, zoals hij quasi iedere dag doet. De vijf jongens, waarvan de jongste amper 11 jaar is, haddden net hun paardenkar volgeladen met stenen toen Israëlische tanks en bulldozers plots aan de grens verschenen, op 300 meter van hen. De jongens renden voor hun leven totdat ze veilig en wel thuis waren. Intussen ging een groep gewapende Palestijnse verzetsstrijders de uitdaging aan om de destructieve invasie te stoppen en raakte één van de tanks met een raket, waarop een vuurgevecht ontstond.

De jongens lieten echter hun paard en hun vracht stenen achter die ze met veel moeite verzameld hadden. Enkele uren later besluitten ze terug te keren, de situatie leek bekoeld, het gevaar min of meer geweken. Het werk van de bulldozers en tanks zat erop: het leven was weer uit het land gehaald: alles was weer vlak. Alweer en wie weet waarom?

De jongens bereiken hun paardenkar en staan op het punt om hun paard naar huis te nemen wanneer ze gebombardeerd worden. De 19-jarige Sharaf Raafat Shada, wordt door een bomscherf in de borst geraakt. Amjad, de oudste, poogt hem op de paardenkar te leggen om hem naar het ziekenhuis te vervoeren, maar hij kan Sharaf’s gewicht niet dragen. Hij besluit hulp in te roepen en beweegt zich richting het centrum van het dorp. Even verderop wordt hij geraakt door een nieuwe bom die een grote gapende wonde in zijn buikstreek nalaat. De vier andere jongens slaan in paniek en lopen weg. Ambulances en buurtbewoners pogen Amjad te bereiken met witte vlaggen, maar het Israëlisch vuur komt niet tot een staken. Wanneer de ambulance er uiteindelijk in slaagt de jongen te bereiken, is hij reeds overleden.

De 16-jarige Ismael Abd Elqader El-Zaaneen ligt in het ziekenhuis, verpakt in windels. “We liepen alle richtingen uit, maar ze bleven ons bombarderen. Eén van de scherven zit diep in mijn rug, terwijl kleinere scherven over mijn hele lichaam ingebed zijn. Toch bleef ik lopen, tot ik aan de hoofdstraat van Beit Hanoun was.” Zelfs Sharaf, met zijn borstwonde, slaagt erin om zich te verplaatsen zonder nieuwe verwondingen op te lopen.
Vera, een ISM-collega, tekende hetvolgende op in het ziekenhuis van Kamal Adwan, enkele uren na de aanval:

“De 11-jarige Abdel Qadar Oday El-Zaaneen was lichtverwond door een scherf in de wang. De jongen huilde en was zichtbaar in shock: zijn neef is dood en zijn broers zijn zwaar gewond. ‘Ik weet niet waarom de Israëli’s dit gedaan hebben’, zegt het betraande gezichtje stil. Zijn tante, de moeder van Amjad, ligt bewegingloos op de grond, met gesloten ogen. Ze verloor het bewustzijn toen ze in het ziekenhuis toekwam en hoorde wat er gebeurd was. Toen ze bijkwam, bleef ze in exact dezelfde positie liggen, weigerend deel uit te maken van de wereld waar haar zoon plots uit weggerukt werd.”

De dag erna bezoek ik Abd en Sharaf in het ziekenhuis; de familie zit ontweest naast hun bed, terwijl de gehospitaliseerden pijnlijke grimassen trekken bij iedere beweging die ze maken. Geëmotioneerd spreekt de zus van één van de jongens ons toe: “Spreek de wereld toe, we hebben jullie nodig om de buitenwereld te bereiken opdat de wereld weet wat er hier gebeurt!”

Daags ervoor zei Sharaf’s nonkel: “De Israëli’s begaan hier elke dag misdaden. Niemand van de burgers kan zijn velden nog betreden. De brutaliteit kent een dramatische escalatie de laatste tijd: boeren, herders, puinverzamelaars, we worden allemaal vermoord. Ze kennen geen genade voor niemand, voor de ouderen noch voor de kinderen. De buitenwereld moet ons helpen, want elke dag, elke week en elke maand rouwen we om nieuwe slachtoffers. We lijden sinds 1948 en het wordt alsmaar erger. Niemand steunt ons, maar we hebben hulp nodig. Alle Palestijnen zijn mogelijke doelwitten. Iedereen. Niemand is veilig.”
Deze mensen zijn zo arm dat ze door wanhoop de no-go-zone in het grensgebied ingedreven worden. Als ze niet neergeschoten worden, dan hebben ze ten minste enkele shekels die ze kunnen overhandigen aan hun familie. Wie zal het volgende slachtoffer zijn die de vergetelheid niet zal kunnen ontsnappen?

Amjad Al-Zaaneen is het vierde dodelijke slachtoffer van Israël’s no-go-zone sinds december 2010. In diezelfde periode maakt PCHR melding van 24 burgers die verwond werden door Israëlisch vuur terwijl ze aan het werken waren in de grenszone."

Het artikel bevat ook foto's maar deze kunnen voor sommige te shockerend zijn. Als je ze toch wil bekijken kan dat hier.
Ik wil wel dat jullie weten dat het niet is omdat ik Moslima ben dat ik pro-Palestina ben. Moest het in eender welk land gebeuren zou ik even verontwaardigd reageren. Humanistisch gezien kan dit gewoon niet!